1. Prologos.

Antygona, tytułowa bohaterka dramatu, spotyka się z siostrą, Ismeną, alby ogłosić jej smutne wieści. Opowiada, jak władca pochował jednego z ich braci, Eteokla, ale drugiemu – Polinikowi – odmówił miejsca wśród zmarłych. Antygona zwierza się siostrze, że ma zamiar złamać zakaz Kreona i pochowa brata. Ismena sprzeciwia się, wiedząc o grożącym Antygonie niebezpieczeństwie. Rozzłoszczona bohaterka chce odejść, a Ismena zdąża tylko zapewnić ją o swojej miłości do rodzeństwa.

2. Epejsodion I.

Kreon zbiera poddanych oraz doradców, aby ogłosić im nowe ustalenia. Na początku przemowy zapewnia o swoich dobrych chęciach oraz opisuje w jaki sposób doszedł do władzy. Po tym krótkim wstępie ogłasza nowiny: najstarszy z dzieci Edypa, Eteokles zostanie pochowany jak bohater. Natomiast ciało młodszego z braci – Polinika – zostanie wydane psom na pożarcie i nikt nie ma prawa go grzebać. Zastrzega, że nieposłusznych czeka śmierć. Przybiega strażnik, prosząc o udzielenie mu głosu. Kreon się zgadza, więc mężczyzna donosi o złamaniu królewskiego zakazu. Nie może wskazać sprawcy, zapewnia jednak, że nie był to nikt ze straży. Zdenerwowany Kreon oskarża swój lud o zdradę i ruchy anarchistyczne. Król ostrzega strażnika, że jeśli nie znajdzie winowajcy – sam odpowie za zbrodnię.

3. Epejsodion II.

Strażnik wraca do pałacu, ciągnąc Antygonę za sobą. Opowiada jak przyłapał ja na gorącym uczynku. Kreon pyta się dziewczyny, czy to prawda – potwierdza. Na swoją obronę Antygona tłumaczy, że boski nakaz uczczenia zmarłych stoi ponad słowami króla. Kreon, zgniewany jej bezczelnością, grozi śmiercią dziewczynie i jej siostrze. Władca i Antygona kłócą się, czy jej czyn był słuszny.

Straż wprowadza przestraszoną Ismenę, która uważa się za współwinną zbrodni. Jej siostra sprzecza się, zarzucając jej kłamstwo. Ismena nie chce zostać sama (została jej tylko Antygona) i błaga Kreona, aby ją również zabił. Pyta, czy jest gotów zabić narzeczoną swojego syna, Hajmona.

4. Epejsodion III.

Kreon spotyka się ze swoim synem, aby porozmawiać o zaistniałej sytuacji. Chce udowodnić, że Antygona jest nic nie wartą, pustą kobietą. Hajmon nie zgadza się, mówi, że lud równiez trzyma stronę dziewczyny, uważając jej czyn za dowód odwagi i miłości do brata. Nie zważając na gniew ojca, stara się go przekonać, że nie zawsze starsi mają rację. Twierdzi, że państwo nie jest własnością władcy i głos ludu też się liczy. Rozgniewany bezczelnością syna Kreon grozi. Zapowiada śmierć Antygony na oczach Hajmona.

5. Epejsodion IV.

Antygona rozmawia z chórem starców, żałując niespełnionego życia. Oskarża rodziców i brata o sprowadzenie na nią śmierci. Kreon dołącza do zebranych i rozkazuje zaprowadzic ją do skalistego lochu, gdzie ma czekać na śmierć w samotności. Antygona woła o litość do bogów oraz uznaje Kreona za niesprawiedliwego.

6. Epejsodion V.

Ślepy Tyrezjasz spotyka się z Kreonem. Wróżbita opowiada władcy o znakach, które wskazują na zło w kraju. Twierdzi, że pastwienie się nad zwłokami wroga może ściągnąć gniew bogów. Władca nie przejmuje sie jednak i ostrzega starca, że to, co mówi nie jest mile widziane. Wybucha sprzeczka, podczas której wyzywają się nawzajem od chciwych głupców. W końcu Tyrezjasz odchodzi, grożąc karą boską. Kreon zastanawia się, czy nie uwolnić Antygony.

7. Eksodos.

Przybiega posłaniec z wieściami o śmierci Hajmona, syna Kreona i narzeczonego Antygony. Do zebranych starców i posłańca przybiega Eurydyka, żona władcy.Prosi, żeby meżczyzna opisał śmierć jej syna. Posłaniec posłusznie opowiada:

Razem z Kreonem poszli pochować ciało Polinika. Gdy skończyli, udali się do grobowca Antygony. Zobaczyli dziewczynę powieszoną na chuście, a obok niej stał Hajmon z mieczem w ręku. Kiedy próbowali zbiliżyć się do nich, syn władcy wbił sobie ostrze, umierając z narzeczoną.

Zrozpaczona Eurydyka wybiega, a chwilę później przychodzi Kreon z ciałem syna na rękach. Władca przyznaje się do spowodowania śmierci niewinnych. Przybiega drugi połaniec i ogłasza samobójstwo Eurydyki. Kreon woła o uwolnienie się od trosk, czyli o śmierć. Chór poucza go, że pycha, brak wiary zasługują na karę boską.